در گفتگو با مهر مطرح شد:
چرا كره جنوبی به توافقنامه پاریس پیوست؟
ام آی جی تی: یك كارشناس ارشد حوزه انرژی و محیط زیست اظهار داشت: موافقت نامه پاریس مطابق با برنامه های ملی كره جنوبی است و این كشور حتی بدون این معاهده نیز، به سمت كاهش انتشار گازهای گلخانه ای خواهد رفت.
به گزارش ام آی جی تی به نقل از مهر، موافقت نامه تغییر اقلیم پاریس در سال ۲۰۱۵ و در جریان بیست و یكمین اجلاس سالانه كشورهای عضو كنوانسیون تغییر اقلیم سازمان ملل متحد (UNFCCC) شكل گرفت. این معاهده به دنبال تولید محدودیت های جدی بر مصرف نفت و گاز در جهان، به بهانه تغییر اقلیم كره زمین است؛ موضوعی كه بررسی های صورت گرفته نشان داده است از نظر علمی، به تائید نرسیده و بحث های فراوانی بر سر آن در مجامع علمی در حال انجام می باشد.
تحلیل رفتار كشورها نشان داده است از همان ابتدای شكل گیری موافقت نامه پاریس، موضع گیری كشورهای جهان به دو دسته تقسیم شد. عموم كشورهای دارنده منابع نفتی و گازی مانند روسیه و آمریكا یا از پیوستن به این معاهده سر باز زدند یا مانند عربستان و قطر با عرضه تعهدات غیرقابل ارزیابی، همراهی ظاهری با آن داشته اند. در مقابل كشورهای فاقد این منابع و در رأس آن ها اتحادیه اروپا، به شدت به دنبال تولید همگرایی بین المللی برای همراه سازی جهان با موافقت نامه پاریس بودند.
در این بین با عنایت به اینكه بیشتر كشورهای شرق آسیا به مانند كشورهای اروپایی، فاقد منابع انرژی كافی هستند، برای تأمین امنیت انرژی خود، مجبور به واردات شده اند و با موافقت نامه پاریس، به دنبال تغییر وابستگی خود به این منابع هستند. در واقع مسیر ترسیم شده در موافقت نامه پاریس، مسیری است كه چه موافقت نامه پاریس اجرایی بشود و یا اینكه اجرایی نشود، بازهم كشورهای فاقد منابع انرژی، مجبور به حركت در جهت آن هستند؛ چون كه این كشورها به دنبال كاهش وابستگی خود به كشورهای دارنده منابع نفت و گاز با جایگزینی مصارف خود به سمت انرژی هسته ای و تجدیدپذیر هستند كه این اقدامات، خود به خود باعث كاهش انتشار گازهای گلخانه ای خواهد شد.
عسگر سرمست، كارشناس ارشد حوزه انرژی و محیط زیست در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینكه كره جنوبی به علت كمبود منابع انرژی فسیلی، یكی از بزرگ ترین واردكنندگان انرژی در دنیا است، اظهار داشت: كره جنوبی دومین واردكننده بزرگ گاز طبیعی مایع، چهارمین واردكننده بزرگ زغال سنگ و پنجمین واردكننده بزرگ نفت و مشتقات نفتی دنیا است؛ از این رو این كشور برای افزایش امنیت انرژی خود در حال تبدیل شدن به یكی از بزرگ ترین كشورهای هسته ای است تا وابستگی خویش را به واردات انرژی، كم كند.
وی افزود: این روند شتابان به طوری است كه پیش بینی ها حاكی از سیاست افزایش سهم انرژی هسته ای در سبد انرژی كره جنوبی دارد. در این پیش بینی آمده است كره جنوبی در سال ۲۰۲۹ معادل۳۷ گیگاوات برق هسته ای تولید خواهد نمود و تا سال ۲۰۳۵ در این سطح باقی خواهد ماند كه نشان دهنده رشد ۷۰ درصدی ساخت نیروگاه هسته ای در این كشور است. نیروگاه های هسته ای از این جهت برای كره جنوبی جذابیت بالایی دارند كه تكنولوژی ساخت آن در این كشور نهادینه شده و این كشور را در تبدیل به صادر كنندگان تكنولوژی ساخت نسل چهارم نیروگاه های هسته كرده است. از طرفی این نیروگاه ها، حساسیت اقتصادی بسیار پایینی به قیمت سوخت مصرفی دارند و تغییر در نرخ آن نمی تواند قیمت انرژی تولید شده توسط این كشور را تحت تأثیر قرار دهد.
انطباق اهداف كره جنوبی با توافقنامه پاریس
به گفته سرمست، كره جنوبی به علت رشد چشم گیر در حوزه صنایع با ارزش افزوده زیاد؛ مانند صنعت الكترونیك كه میزان انتشار گازهای گلخانه ای حاصل از تولید محصولات آن ها بسیار اندك است، این قابلیت را دارد كه به سمت كاهش مصرف انرژی و به دنبال آن كاهش انتشار گازهای گلخانه ای حركت نماید. از این رو می توان گفت موافقت نامه پاریس مطابق با برنامه های ملی كره جنوبی است و این كشور حتی بدون این معاهده هم به سمت كاهش انتشار گازهای گلخانه ای خواهد رفت.
به گفته این كارشناس ارشد حوزه انرژی و محیط زیست، كره جنوبی در برنامه مشاركت ملی مدنظر (INDC) خود متعهد شده تا بر مبنای سناریو ادامه وضعیت موجود (BAU) میزان انتشار گازهای گلخانه ای خویش را ۳۷ درصد كم كند. نكته قابل توجه در مورد تعهد كره جنوبی تعیین میزان دقیق انتشار دی اكسید كربن در سال های ۲۰۲۰، ۲۰۲۵ و ۲۰۳۰ است كه بر مبنای متغیرهای اقتصادیِ جمعیت، تولید ناخالص داخلی، ساختار صنعت و قیمت جهانی نفت؛ تعیین شده است. این گونه عرضه تعهد با وجود اینكه از سناریو BAU تبعیت می كند؛ اما به علت اعلام دقیق میزان تعهدات از تفسیرهای ثانویه جلوگیری می كند (Intended Nationally Determined Contribution، ۲۰۱۵). اقدامی كه در برنامه مشاركت ملی مدنظر ایران (INDC) در موافقت نامه پاریس مشاهده نمی گردد و امكان قرائت تفسیرهای فراوان از آن در جهات خلاف منافع ملی را مهیا می كند.
وی خاطرنشان كرد: كشور ایران كه در مجموع منابع نفت و گاز رتبه نخست دنیا را در اختیار دارد و در صورت پیوستن به موافقت نامه پاریس موانع فراوانی برای بهره مندی از این مزایای اقتصادی خود خواهد شد. به عبارت دیگر موافقت نامه پاریس نه تنها منطبق با برنامه های ملی ما همچون سیاست های كلان نفت و گاز و اقتصاد مقاومتی نیست؛ بلكه اجرای این معاهده باعث تضعیف این سیاست ها خواهد شد. از این رو نمی توان با الگو قرار دادن كشورهایی نظیر كره جنوبی به دنبال پیاده سازی موافقت نامه پاریس در داخل كشور بود و برای این امر باید منافع ملی را در نظر گرفت. چراكه ایران و كره جنوبی دارای دو راهبرد و دو دسترسی متفاوت از منابع نفتی و گازی هستند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب